Laatste verslag en weer naar huis

Ook maandag is er niet veel gedaan, helaas was het veel te heet. We hadden niet gerekend op een hittegolf hier.
We hadden juist de laatste drie dagen in Phoenix gepland voor de Zoo en de botanische tuinen maar dat was geen doen. Het ging wel om 7 uur open maar om die tijd was het ook al 40 graden en met die antibioticakuur moest de zon vermeden worden. We zijn al eerder in de Zoo geweest maar had het best nog een keer willen bezoeken, pech dus gewoon.

Dat werd weer een beetje shoppen naar de outlets, de Walmart en de Mall waar het in ieder geval koel was. De Mall is zo groot dat er ook een legoland en een Sealife gevestigd is. De camera hadden we thuis gelaten dus nergens foto’s van gemaakt.
Daarna de koffers gepakt en een tijd met Lisa ge-appt die net een lange busreis achter de rug had van 1,5 dag. Morgen gaat ze met een tour mee naar de Outback naar het midden van Australië en zullen haar waarschijnlijk niet spreken voor een week.

Dinsdag op tijd opgestaan, we vertrekken om 7.45 uur naar het vliegveld waar we eerst de huurauto inleveren (jammer want die had ik best willen ruilen voor onze Astra, echt een heerlijke auto)

We gaan inchecken en op naar de controle, mogen niet doorlopen en worden tegen een muur gezet en worden opgehaald door iemand, schrik, schrik, het schijnt dat we zo door mogen lopen zonder koffertjes open te hoeven doen, geen schoenen of riemen af/uit. Er staat op ons ticket dat we TSA Pre zijn, ik had verwacht dat we helemaal doorgelicht zouden worden maar we zijn ineens betrouwbare en frequente reizigers geworden. Nou fijn toch haha.

De eerste vlucht naar Houston gaat voorspoedig en snel, we zitten allebei in het gangpad maar wel naast elkaar, naast mij zat een soort van cowboy en probeerde een gesprek aan te knopen maar daar was hij niet helemaal van gediend want gaf weinig antwoord. Toen de koffie eraan kwam bestelde hij ook koffie, nou heb ik veel rare combinaties gezien maar iemand die koffie besteld met twee ijsblokjes???? Het was niet super heet dus vroeg ik hem nog of dat ijskoffie werd en zelfs toen kreeg ik geen normaal antwoord, nou dan maar niet. Ik ga dan maar weer verder met een gesprek met Jos, daar krijg ik in ieder geval antwoord van J

In Houston moeten we  zo’n 2 uur wachten op de vlucht naar Amsterdam, half uurtje vertraging maar dat wordt onderweg weer ingehaald en landen keurig op tijd. Ik slaap zelfs nog 3 uur tijdens de vlucht en dat is echt een wonder, zo gaat het lekker snel.

Op Schiphol bij aankomst bellen we Patrick dat we geland zijn en zullen hem weer bellen als we in de trein zitten zodat hij ons van het station kan halen, ophalen op Schiphol is niet handig door de files op de Coentunnelweg plus dat het maar 20 minuten is met de trein. Hij is mooi op tijd dus we zijn om 12.00 uur thuis, uiteraard knuffelen we gelijk de katten die weer erg blij zijn.

’s Middags storten we natuurlijk in dus gaan nog maar 2 uurtjes slapen, die jetlag duurt meestal wel een weekje. Ook de eerste nacht om 4.00 uur wakker, logisch natuurlijk en gelijk honger maar daar geven we maar niet aan toe.
Lekker om weer thuis te zijn na een heerlijke vakantie, we kunnen weer terugkijken op een heel avontuur.

Nog even wat statistieken:

Gereden: ca.  5000 km.
Regen: 0,0000 mm, meestal hebben we wel geluk met het weer maar totaal geen regen is heel fijn.
Zon: erg veel en soms een beetje te heet.
Overnachtingen: meestal hebben we wat aparte ovenachtingen maar hebben het nu redelijk normaal gehouden, dus geen oude gevangenissen, boomhutten of onder de grond. Alles is goed gegaan met de hotels/motels/cabins.
3x gehuurd via Airbnb tussen Monterey en San Diego en ook dit is goed bevallen net zoals in Europa, nog nooit nare ervaringen mee gehad.
Afwisseling: We hebben veel afgewisseld tussen Nationale en Stateparken, Steden, Zoo’s en bezienswaardigheden.
Hoogtepunten:
- eigenlijk de hele reis, maar vooral de ontmoeting met de condor, de whale watch tour waar we 3 soorten walvissen hebben ontmoet (vooral de blauwe vinvis was spectaculair), de honderden of eigenlijk duizenden dolfijnen, de zeeotters en de vele zeeleeuwen die eigenlijk langs de hele kust liggen en niet te vergeten de zeeolifanten.

-          San Diego Zoo en Seaworld, ook al hebben we dat eerder gezien maar blijft prachtig.

-          Yuma jail, heel indrukwekkend.

-          -Overnachting in Death Valley en in Kingman in een route 66 motel
- Ontmoeting met heel veel leuke locals.

Dieptepunten:

-          Eigenlijk weinig, Tom Tom heeft het twee keer begeven maar dat hoort bij ons, was nog wel spannend ook, alleen de eerste dag bij aankomst minder prettig, maar we zijn er gekomen.

-          De route tussen Malibu en Santa Monica is niet echt aan te raden, veel file en een saaie weg, maar ook dat hebben we al eens eerder gereden en dezelfde ervaring, ook via de snelweg  is het filerijden.

-          Parkeerbon, dit was in San Diego, hier hadden we een Airbnb geboekt en de verhuurder was dit vergeten te vertellen dus die heeft de bon voor ons betaald.

We willen iedereen bedanken die ons gevolgd heeft  via het reisverslag en voor de reacties, we hebben begrepen dat het via de weblog voor sommige wat lastig was om te reageren maar gelukkig is daar nog FB, whatts app, mail en Messenger.

Tot de volgende reis maar allemaal,

Groetjes Paula en Jos!

19 juni, huisarrest

Weinig last van de blaasontsteking gehad vannacht, de pijnstillers werken echt goed dus dat is alweer een positief punt.

Het zal niet een echt interessant verslag worden, er werd nog steeds aangeraden thuis te blijven en niets in de buitenlucht te doen, dat doe je ook niet als je buiten komt, alles slaat gelijk dicht en ademen gaat zelfs wat moeilijk.

We zijn toch even naar de Walmart geweest, hebben nog wat t-shirts aangeschaft en daar een broodje bij de subway gehaald en daar binnen bij de airco maar opgegeten.

Terug naar de auto die echt kokend was van binnen, ik verbrandde mijn vinger aan de veiligheidsgordel dus gelijk een blaar.

Verder gewoon binnen gezeten in de hotelkamer, wat series op de tv gekeken maar en ook het zwembad was geen afkoeling, je kan er even ingaan maar er bij zitten was geen goed idee en dat werd dus ook niet gedaan. De enige foto van vandaag.

Vanavond op de kamer hier wat gegeten(het is een suite, dus slaapkamer, keukentje en woonkamer), we hadden bij de Walmart wat sla, stokbrood etc. gehaald dus hoefden  we de hete auto niet meer in.

Jos is nog wel even weg geweest want de auto moest echt nodig door de wasstraat en is dat maar gedaan, gewassen en in de was gezet en dat voor $3.00. Hij glimt weer mooi.

Ook vanavond is het zwembad tot 23.00 uur open maar nu nog steeds (het is 22.00 uur) is het nog 38 graden en komt vannacht niet onder de 35.

Morgen ook tegen de 50 graden, weinig verandering helaas maar we gaan nog maar een keertje naar outlets om te kijken of we nog wat leuks kunnen scoren, niet te veel want met één koffer pp kan je niet al te veel meenemen.

Wel jammer dat de laatste twee dagen zo heet zijn zodat we niets kunnen ondernemen maar we komen in ieder geval tot rust….

18 juni, op naar Phoenix

Vannacht ging het niet helemaal goed, werd om 3 uur wakker en wist al gelijk wat er aan de hand was, een urineweginfectie, dat is bij mij chronisch, meestal eens in de twee maanden maar nu zat ik daar niet op te wachten. Daarna heb ik niet meer geslapen want het was nogal pijnlijk.
Het is zaterdag dus niet makkelijk om een dokter te vinden voor een recept.
Gevraagd bij de receptie maar hier in dit gehucht zijn er geen dokters en moest ik naar het  emergency center zo’n 100 km ten noorden hiervan.

We gaan vandaag naar Phoenix en dat doen we dan maar gelijk met een kleine  omweg en gaan wel in het hotel vragen waar ik een dokter kan bezoeken voor een recept.

Na wat pijnstillers begint de pijn eindelijk wat te zakken en gaan we op weg. Via de Sonoran Desert rijden we eerst naar Gila Bend, onderweg ziet het nog wel leuk uit met bergen en cactussen, Jos maakt er wat foto’s van want ik heb even geen zin.

Hierna slaan we af om via de Sonoran Desert naar Maricopa te rijden, niet echt een hele spannende weg, eigenlijk wel een beetje saai. Hier aangekomen is er ook niet veel te beleven, behalve een leuke trein bij het station, dat is dan ook de enige foto die ik maak vandaag.

We hebben hier een beetje rondgereden maar er is verder niets te zien dus gaan we naar het noorden naar Phoenix, het is nog maar een half uurtje rijden. Als we bij het hotel komen om 13.00 uur kunnen we de kamer al op en vragen gelijk waar we een dokter kunnen vinden. We worden verwezen naar een Fastmed urgent care, gelukkig in dezelfde straat dus hoeven er geen kilometers voor te rijden.

Nou en dan begint het feest, ik had van die beelden voor ogen die je bij de eerste hulp ziet op tv maar gelukkig was dat niet zo, ik had twee mensen voor me.

Eerst maar betalen voordat er ook maar iets gebeurd, daar hadden we nog wel een paar dagen Seaworld van kunnen doen, daarna krijg ik lijsten die ik in moet vullen, wel 5 A-viertjes, pfft, ik wil alleen maar een recept.

Alles wordt gevraagd, zelfs over ziektes van ouders, grootouders en mezelf, uiteraard antwoord ik overal nee op, wij zijn allemaal super gezond want anders weet je het wel.

Na drie kwartier word ik opgehaald door een assistente, bloeddruk, pols, temp etc en daarna word ik in een kamertje gedropt waar ik ruim een half uur wacht op een dokter. Die gaat een heel medisch onderzoek doen(longen, hart, buik, ogen,oren etc), pfft ik wil alleen een recept…..

Hij gaat even een recept schrijven en bljft gewoon 20 minuten weg, hoe moeilijk kan het zijn?

Jos dacht ondertussen dat ik opgenomen was of zo maar ik kom dan toch nog terug, met recept jaja!

Ernaast zit een supermarkt met apotheek, geef het af en het duurt 3 kwartier voordat ik het op kan halen, wat nou weer? Moet zeker vers gemaakt worden.
We lopen maar even de supermarkt door en na 3 kwartier is het klaar en kunnen weer 80 dollar dokken….

Terug in het hotel horen we constant op de tv om zondag en vooral maandag binnen te blijven, het wordt tegen de 50 graden, het idee om naar de zoo te gaan speelde nog steeds wel en dan om 7 uur daar te zijn als ze open gaan maar het dilemma is natuurlijk gelijk geen dilemma meer want anti-biotica en zon gaan niet samen. Jammer met die temperaturen, waarschuwingen en “gezondheid gaat toch voor” laten we de Phoenix Zoo maar voor wat ie is, we zijn er al eens eerder geweest dus  maar een binnenactiviteit gaan zoeken.

Vanavond doen we niet  zo veel, even naar Chandler gereden naar de Outback voor een lekker maaltje en morgen maar de shopping mall in waar in ieder geval de airco op volle toeren draait.

17 juni, heel veel cactussen

Al heel vroeg wakker vanochtend, de telefoon ging, nou ja via messenger werden we gebeld door Patrick, leuk maar  6 uur is wel erg vroeg, niet helemaal nagedacht over het tijdsverschil!

We blijven toch nog maar even liggen tot half 8 en Jos gaat dan maar koffie zetten.

Alles heel rustig aan gedaan want het enige wat op het programma staat vandaag is het Organ Pipe Cactus N.P. De orgelpijpcactussen vrij vertaald.

We rijden naar het dorpsplein van Ajo waar een deli zit en daar halen we een sandwich voor later, die stoppen we in de koelbox en lopen nog even rond om wat foto’s te maken van een kerkje, gebouwen en de mooie school, ik dacht eerst dat het een soort van regeringsgebouw was maar voor een school ziet het er aardig uit.

Het is nog een behoorlijk stuk rijden naar het park, het is onwijs druk op de weg richting zuiden naar Mexico, het blijkt dat heel veel Amerikanen naar Mexico naar het strand gaan, het is Vaderdag weekend en zoals meer met dit soort dagen trekken ze er met de hele familie op uit.

Eerst komen we ook nog langs het dorpje Why, heeft iets te maken met de Y die je hier nu eenmaal uitspreekt als why, er moest een naam gegeven worden aan dit gehucht en omdat alles in Amerika minimaal 3 letters moet hebben werd het Why, uiteraard is er ook een Why not!

We stuiten natuurlijk nog op een controlepost maar mogen doorrijden, het is meer dat mensen gecontroleerd worden die naar het noorden gaan om te kijken of er geen illegale Mexicanen of verboden middelen in de auto zitten, daar krijgen we uiteraard op de terugweg wel mee te maken.

Vlak voor Mexico bereiken we het park, we gaan naar het visitorscenter om een kaart van het park te halen en kijken waar de autorondrit is. Het park is giga groot maar er is maar 1 autoroute.
Het is de eerste keer in die 10 keer dat we in Amerika geweest zijn bij een visitorscenter dat deze medewerker echt een heel onvriendelijk persoon was, we waren allebei wel een beetje verbaasd maar goed, we hebben de kaart en gaan de route zoeken, niet zo moeilijk want die begon aan de overkant van de weg. Het is een route van 21 mijl (34 km) en het rijdt niet echt prettig, ongeplaveid en heel veel stenen en kiezels. Er is maar een heel klein stukje wat wel geplaveid is maar dat duurt niet lang.

Het meest vervelende is altijd dat je niemand tegenkomt dus als je pech krijgt heb je een probleem, geen bereik en geen praatpalen ;-) Met die stenen is een lekker band toch niet ondenkbaar.

We zien uiteraard overal cactussen van het soort waardoor dit park bekend is. Orgelpijpen maar ook saguaro’s, teddybeer chollo en nog wat soorten.

We proberen af en toe wat foto’s te maken maar valt niet mee met die felle lucht en hitte. Het mooiste zijn toch wel de bloemen die bovenin bloeien. Duifje is helaas wat onscherp.

Er komen ook wel veel dieren voor maar daar zien we behalve wat kleine duifjes en haviken niet veel van. Het is ook veel te heet voor ze om een wandelingetje te maken dus die zitten wel ergens verscholen.

Bij één van de rustplaatsen zien we nog een mooie arch, je kan er naar toe lopen maar doen we maar niet, het is onderhand al 45 graden dus is de auto met airco toch de veiligste plaats.
We komen ineens nog een auto tegen, dat is een veilig gevoel, we zijn niet alleen.

Bij de laatste picknickplaats gaan we maar even lunchen, niet al te lang want je kookt hier ook wel weg, leuk afdakje trouwens boven de tafels. Jos pakt het statief er maar even bij om weer eens een foto te maken van onszelf.

Na zo’n 3 uur hebben we het rondje gedaan en gaan weer richting het noorden naar “huis”, bij de controlepost verbazen we ons want we mogen zo doorrijden terwijl de andere auto’s aan een grondig onderzoek worden onderworpen, zien vast dat we toeristen zijn die geen Mexicaantjes smokkelen.

We maken er vanmiddag ook een rustig middagje van, eerst bijkomen bij de airco en daarna verbljven we een tijdje bij het zwembad, nou ja zwembadje. We hadden bedacht dat het heel lauw water was maar het was heerlijk fris.
Jos gaat ook nog even in de hotpool maar dat vind ik met deze temperaturen iets te veel van het goede.

Nog een foto van de cabins die we gehuurd hadden, zien er echt leuk uit maar de eigenaar bedacht gisteren dat we misschien toch ergens anders wilden verblijven, in één van de motelkamers. Die zijn stukken groter en zonder bij te betalen mochten we die gebruiken. We kregen ook nog een leuk cadeautje van hem, Jos een speciale balpen en ik een waaier, we hebben hem maar beloond met een  klompje.

Vanavond naar de “best burgers in town” geweest , dat is niet zo moeilijk want er zit maar één hamburgertent, was wel lekker, vers gebakken dus prima kwaliteit. Was alweer even geleden dat we een burger gegeten hebben.

Morgen richting Phoenix en we gaan ons voorbereiden op nog meer hitte.

16 juni, van de ene woestijn naar de andere!

We gingen eigenlijk wat te laat weg dachten we, om half tien. We moeten bijna 500 km rijden en willen toch nog wel wat zien vandaag ook, maar we hebben de hele dag dus moet geen probleem zijn.

Het was een prachtig resort maar in resorts zit er meestal geen ontbijt bij, we hebben nog een banaan allebei en daar doen we het even mee, onderweg komen we wel iets tegen waar we een ontbijtje gaan halen.

In het Anzo Borrego park waar we zitten staan heel veel beelden waar we gisteren ook langsgereden zijn maar nog geen foto’s van hebben dus dat willen we vandaag zeker doen en nu maar hopen dat we er langs komen, gelukkig is dat zo en ik maak een paar foto’s van paarden en steenbokken.

Dit is het grootste State park van California dus het duurt even voordat we eruit zijn, het wordt vandaag ook veel snelweg rijden, de Interstate 8. Omdat deze helemaal in het zuiden van California en Arizona ligt zal die niet echt druk zijn. Hij loopt ook een heel stuk langs de Mexicaanse grens.

Even voor 11 uur komen we langs Brawley, daar gaat de highway naar beneden, richting interstate. We zien dat daar een Walmart is en daar is meestal ook wel een subway, het is nu echt tijd om een ontbijtje te halen dus stoppen we daar maar even. De Walmart is al helemaal in Mexicaanse kleurtjes, wel leuk gedaan.

Als we geen ontbijt in een hotel of motel hebben gehad halen we bij de Subway meestal een flatbread met ei en kaas, dit kan tot 11 uur, meestal doen ze daar niet zo moeilijk over als het over elf uur is maar deze medewerker begon wel te twijfelen, het was klokslag 11 uur dus wat is het probleem? Pfft. Nou we kregen het dan toch maar mee.

We tuffen weer een stuk verder en willen eigenlijk wel even stoppen bij een restarea, daar is het hier niet druk mee bezaaid maar over een mijl of 5 zou er een komen, het landschap veranderd ook in woestijn en zand. Wat apart is dat de restarea midden op de snelweg zit, dus ipv er rechts af te moeten, moeten we nu links aanhouden en zitten in het midden van de snelweg, dat viel nog niet mee want vlak voor Yuma wordt het aardig druk. Wel heel apart om midden in sanddunes te zitten hier op de snelweg.

Ook het weer invoegen valt niet mee, je komt met een slakkengang aanrijden en moet dan tussenvoegen waar het verkeer met 120 km voorbij raast, altijd wel weer een uitdaging.

Het is gelukt dus we kunnen weer verder, we rijden nog zo’n 100 km voordat we Yuma bereikt hebben, het is nu wel wat drukker op de snelweg, ik denk dat het allemaal vrachtverkeer is voor Yuma.

In Yuma willen we de oude gevangenis  bezoeken, wat tegenwoordig een museum is maar ook de gevangenis staat er nog. Het is een bekende en beruchte gevangenis doordat hier heel veel gevangenen overleden door longontsteking. Er zitten nl. geen ramen in en het kan hier heel erg hard waaien, plus dat in de winter het hier ook redelijk koud kan zijn, overdag temperaturen van rond de 7 graden en ’s nachts kan het licht vriezen.
In de zomer zijn het temperaturen die een mens toch niet kan overleven, vandaag was het al over de 40 graden, kan me voorstellen hoe het in augustus moet zijn.
Uiteraard zaten de gedetineerden hier niet voor de lol maar was echt onmenselijk.

De cellen zien er zeer armoedig en klein uit, er is natuurlijk ook nog een isoleercel en dan de cel in de openlucht, niet te vatten eigenlijk. Hier houd je het geen 10 minuten vol.

De luchtplaats en de uitkijkpost van de bewakers zijn ook nog in originele staat.

Je hebt nu wel een mooi en kleurig uitzicht over Mexico maar dat was in die tijd vast niet zo.
Het is allemaal erg indrukwekkend.

We moeten nog 200 km dus rijden maar weer braaf verder, niet veel later komt natuurlijk de border patrol, dat ging makkelijk. We werden niet eens wat gevraagd, er werd alleen een hond om en onder onze auto gestuurd om wat te snuffelen en mochten na 30 seconde weer doorrijden. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt, dat de hele auto doorzocht werd op illegale praktijken en misschien wel illegale Mexicanen.

Na zo’n 3 kwartier zien we een bruin bord en die zijn altijd leuk, tenminste dat kan. Het geeft altijd bezienswaardigheden en parken aan, Painted Rock Petroglyph Site, we zijn niet zo van de petroglyfen (lijken allemaal op elkaar en hebben er al eens wat van gezien) maar gaan toch maar even kijken voor de break. We zien dat het nog 11 mijl rijden is, en natuurlijk weer 11 mijl terug. Nou ja we doen het toch maar, als het niks is hebben we zo’n 30 km extra gemaakt maar de benzine is hier gelukkig goedkoop.

Als we daar aankomen, zien we dat er ook een hele grote camping bij maar er is helemaal niemand. Geen wonder eigenlijk met die hitte, hier wil je echt niet in je tentje staan. We lopen naar de rots en zien inderdaad tekeningen en tekens op de rotsen staan.

Ook uiteraard een bord met waarschuwing voor ratelslangen maar het is zo heet dat die beesten overdag echt niet tevoorschijn komen als ze niet levend gekookt willen worden.

We lopen hooguit 10 minuten rond, maken wat foto’s en hier beginnen de cactussen al aardig hoog te worden, het was nog een hele kunst om een foto te maken van de bloemen bovenin de cactus uit de losse hand, die dingen zijn toch wel zo’n 4 meter hoog.

We rijden de 11 mijl weer terug naar de snelweg en komen onderweg veel groen tegen, geen idee wat het is  maar zal wel voor de koeien zijn, denk dat er een soort hooi van wordt gemaakt waar we later ook hele stapels van zien liggen.

Ook staan er duizenden en duizenden koeien, wel ver weg van de weg en jammer genoeg mag je niet dichterbij komen, dus dan maar een foto van de weg. Zie wel dat er allemaal fans draaien om het toch wat aangenamer te maken door de hitte.

Zonnepanelen hebben ze hier ook genoeg, onwijs wat een hoeveelheid, over wel 10 km. Staan ze hier achter elkaar, geen gek idee als je bedenkt hoeveel zon hier schijnt per dag.

Rond 17.00 uur arriveren we hier in Ajo bij de cabins die we twee nachten gehuurd hebben en gaan vanavond natuurlijk bij een Mexicaan eten, dat moet ook wel als je vlakbij Mexico zit.

Morgen hebben we de hele dag voor het Organ Pipe Cactus NM, een park met een speciaal soort cactussen die alleen hier groeien, dat zal vast wel weer erg mooi worden.